Η Νάντια κι εγώ. Ή αλλιώς εγώ και η Νάντια. Φωτιά και αλάτι. Χειμώνας μέσα σε καλοκαίρι. Ήλιος στο χιόνι. Η Νάντια είναι απλά το κορίτσι που αγάπησα. Το κορίτσι που θαύμασα. Όχι, δεν έγινε έμπνευσή μου. Ήταν απλά το κεντρί μιας μέλισσας που μου χρώσταγε η ζωή, για να με τσιμπήσει, για να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Εξάλλου το ότι είμαι συγγραφέας δεν σημαίνει και πολλά.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τούτο το βιβλίο είναι γεμάτο από εκείνη και είναι η πρώτη φορά και ίσως και η τελευταία που γράφω, βάζοντας το κορίτσι αυτό σαν ηρωίδα μου μπροστά, γιατί θέλω να υπάρχει ακόμα και όταν δεν θα υπάρχω εγώ.
Ο ήλιος της Βοστώνης έχει το χαμόγελο της Νάντιας και η πένα μου φοράει τον σταυρό της κι έκανε βουτιά στη θάλασσα των Κυκλάδων για να γράψει:
«Πηγαίνω για ύπνο μια συγκεκριμένη ώρα κάθε βράδυ, την άγια εκείνη ώρα που μπορώ να δω ένα αστέρι στον ουρανό. Του έχω δώσει το όνομά σου. Δεν μου μιλάει. Ούτε εγώ του μιλάω. Απλά το κοιτώ και του χαμογελώ.
Ζεις αλλού κι αλλιώς. Δεν διψώ για σένα. Απλά να υπάρχεις σε αυτήν τη ζωή και να είσαι καλά! Να χαμογελάς για να δίνω οξυγόνο στις αναμνήσεις μου από εσένα».